Getting to know
Terry de Vos

Na een lange carrière bij de NS werkt Terry de Vos tegenwoordig als chauffeur bij Louwman Exclusive. Het vervoer is veranderd, maar de vrijheid en het plezier in zijn werk zijn gebleven. “Het enthousiasme van de klant is heel leuk. Er zit altijd een verhaal aan een auto.” 

Je werkt al heel lang in het ‘vervoer’. Was het een jongensdroom om op de trein te gaan werken?

Het is een beroep dat tot de verbeelding spreekt, maar ik was niet zo’n treintjesgek. Ik ben begonnen als elektromonteur bij Rijkswaterstaat. Ik moest de elektra aanleggen in het nieuwe gebouw langs de A12. Het had 22 etages dus ik moest 22 keer hetzelfde aanleggen. Na tien etages was ik het al zat. Toen heb ik gereageerd op een advertentie van de NS en werd ik machinist in opleiding. Ik verving machinisten die ziek of met verlof waren. Daardoor reed ik door heel Nederland. Voor ieder type trein en ieder baanvak moet je examen doen zodat je altijd weet waar je bent in het baanvak. Je kent alle stations die op de route liggen zodat je ook ’s nachts en bij mist op tijd remt. Tegenwoordig is er veel elektronica en automatisering die over de schouder van de machinist meekijkt. Destijds kwam er meer vakmanschap bij kijken. Je moest zelf inschatten hoe zwaar de trein was en zo je remweg bepalen.

Ben je altijd op de trein gebleven?

Ik ben twintig jaar machinist geweest, daarna heb ik machinisten getraind. Vanaf 2000 was ik betrokken bij de logistiek en administratie van de communicatiemiddelen van al het rijdend personeel. Er moest een administratiesysteem worden opgetuigd om inzicht te houden in de belkosten, welke apparatuur bij een reparatiebedrijf lag en wie wat in bezit had. Er zijn 10.000 machinisten, conducteurs en perronpersoneel, dus de logistiek daarachter is enorm. De applicatie daarvoor heb ik helpen ontwikkelen. Ik had geen ICT-achtergrond, maar ben er ingegroeid.

Na een kantoorbaan ben je nu weer veel onderweg voor je werk.

Net als toen ik machinist was werk ik hier op afwisselende tijden en is het werk zelfstandig. Als je met een auto op pad bent draag je daar verantwoordelijkheid voor. En dat was destijds met de trein en de reizigers die je meenam ook. In het begin ging ik vaak met een collega op pad om verschillende soorten auto’s te leren kennen. Het is toch een beetje een jongensdroom om in deze auto’s te mogen rijden. Het enthousiasme van de klanten is ook erg leuk. Met name als ik een Morgan ophaal bij een klant rijd ik de auto nooit direct de trailer in. Het zijn echt gepassioneerde mensen die gehecht zijn aan hun auto en er graag over vertellen.

Had je affiniteit met auto’s voor je hier kwam werken?

Toen de Formule 1 vroeger op Zandvoort kwam ging ik daar al heen en naar de Grand Prix van België of de Nürburgring. Ik had dus een passie voor autosport. Mijn zoon heeft dat overgenomen en die werkt als automonteur voor een raceteam op Zandvoort.

Je werkt nu niet meer fulltime. Heb je nog meer passies naast de autosport? 

Mijn echte passie is Italië. Daar gaan we een aantal keer per jaar naartoe. Toen ik stopte bij de NS hebben we een road-trip gemaakt vanaf de Franse kust tot aan de punt van de laars en terug. Ik had allemaal hotels gezocht die ‘Bella vista’ heetten, dan weet je in ieder geval dat het uitzicht goed zit! In de NS-tijd gingen we ook vaak naar Italië, uiteraard met de trein. Het liefst ga ik op de bonnefooi. Zonder haast en zonder reserveren. Met de trein reizen is heel rustgevend. Als je in Utrecht instapt begint de vakantie.